เศร้าอ่ะ

นิทานก่อนนอน

เรื่องนี้ อาจจะยาวหน่อย ไม่รู้จะเศร้ากันหรือเปล่านะ
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งในประเทศไทย

"พี่เดียร์ น้ำค้างมีเรื่องอยากจะพูดด้วย"
"อืม มีไรหรอ"
"ปีนี้พี่เดียร์จะเข้ามหิดลใช่ไหม"
"อืม ใช่"

"น้ำค้างว่า เราเลิกกันเถอะ"
"น้ำค้าง ทำไมหล่ะ"
"น้ำค้างไม่อยากลาจาก ถ้าเราตัดใจกันตอนนี้ วันที่พี่เดียร์สอบได้ แล้วพี่จะไป น้ำค้างคงไม่เสียใจมาก"
"น้ำค้าง...."
ทั้งคู่มองหน้ากัน ไม่มีน้ำตาสักหยดไหลออกมาจากดวงตาของทั้วคู่ แต่ก็ดูออกได้ไม่ยาก ว่าน้ำตามันเอ่อล้น คลออยู่เต็มดวงตา
"เราเลิกกันเถอะ"
สิ้นประโยคนี้ น้ำค้างเด็กหญิงม.2ได้เดินจากผมไป
ผมอยู่ชั้นม.3 แล้วพอขึ้นม.4 ผมจะย้ายโรงเรียน

ผมรูว่าเธอคงจะกลัวการลาจาก มันอาจจะเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับเธอ

ผมจำได้ตอนที่ผมขอเธอเป็นแฟน ตอนนั้นเธออยู่ ม.1 ผมไม่กล้าพูด

เราจึงใช่เศษกระเดษพูดกันต่างๆนานา แล้วในที่สุด

ผมกับเธอก็เป็นแฟนกัน แต่คำว่าแฟน มันคงจบกันในวันนี้และเวลานี้ มันจบแล้วสินะ เวลา 1 ปี
หลังจากที่เราเลิกกัน มีคนมากมายมาตามจีบน้ำค้าง

น้ำค้างเป็นเด็กหน้าตาดี สวยเลยละ น่ารักมากๆ จึงมีคนไม่น้อยที่สนใจเธอ

มีคนไม่น้อยที่ตามให้ดอกกุหลาบเธอตั้งแต่เราเลิกกัน
ผมรู้ว่าเวลานี้ความสัมพันธ์ระหว่างเราอาจจะเรียกว่าความรักไม่ได้ แต่ทำไม

ผมถึงรู้ศึกเจ็บแปลกๆทุกครั้งที่เห็นน้ำค้างถือช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่มา

เจ็บทุกครั้งที่เห็นคนมาขอถ่ายรูปน้ำค้าง เจ็บทุกครั้งที่เห็นน้ำค้างไม่ได้นั่งกินข้าวกับผม

มันคืออะไรกัน ความเจ็บแบบ
ส่วนผมเอง ก็มีสาวๆมารุมจีบไม่น้อย แต่นอกจากน้ำค้างแล้ว

ผมไม่อยากนั่งกินข้าวกับผู้หญิงคนไหนอีก ผมเอาแต่คิดเรื่องของน้ำค้างจนบางครั้งนั่งเหม่อ

ผมเอาแต่คิดว่า เราจะได้กลับมาคบกันอีก แต่แล้วความฝันทั้งหมดก็สลายตอนที่น้ำค้างเดินมาบอกว่า
"พี่เดียร์ น้ำค้างมีแฟนใหม่แล้ว เลิกนั่งเหม่อได้แล้ว"
หัวใจผมตอนนั้นเหมือนถูกบดขยี้ลงคาเท้าของนำค้าง

หลังจากนั้น ผมก็ตั้งใจอ่านหนังสือ อ่าน อ่าน อ่านและอ่าน

ผมตั้งเป้าหมายว่า จะต้องไปเรียนโรงเรียนที่อยากไปให้ได้
จนกระทั่ง ผมสอบได้ ผมดีใจมากๆ วันนั้น น้ำค้างมาแสดงความยินดีกับผม
"พี่เดียร์ น้ำค้างดีใจด้วยนะ"
"อืมขอบใจมาก"
"อะ น้ำค้างให้"
เธอยืนสมุดให้ผมเล่มนึง มีกุญแจที่ต้องใช้รหัสเปิดล็อกอยู่
"ให้พี่เอาไปใส่กรอบหรอ บอกรหัสมาซิ"
"วันนึง น้ำค้างจะบอกให้พี่เดียร์รู้"
วันนั้นเป็นวันที่ผมดีใจมาก ผมอยากรู้รหัสเร็วๆจังเลย
ผมรอเวลาไป จนกระทั่งวันปิดภาคเรียน ผมไม่เห็นน้ำค้างมาโรงเรียนเลย

มันเป็นวันสุดท้ายในโรงเรียนแล้ว ทำไมน้ำค้างถึงไม่มาล่ะ
"ขอโทษครับ"
"เอ่อครับ"
"พี่เดียร์ใช่ไหม"
"ใช่ แล้วนายคือ แฟนน้ำค้างใช่ไหม"
"ผมเป็นแค่เพื่อน"
"ไหนน้ำค้างบอกว่า..."
"อ่านในไดอารี่ซิครับ"
"ผมเปิดไม่ได้ ผมไม่รู้รหัส"
"น้ำค้างบอกผมว่า รหัสมันคือวันที่ที่พี่เดียร์ขอน้ำค้างเป็นแฟน"
วันนั้น ผมกลับบ้าน แล้วเปิดกุญแจจากไดอารี่ ผมเปิดตามวันที่นั้น แล้วกุญแจก็ปลดล็อก
หน้าแรก ถูกเขียนไว้อย่างสวยงามว่า
บันทึก ของน้ำค้าง
ผมนั่งลงบนเตียงพร้อมกับอ่านบันทึกนั้นไป
สวัสดีไดอารี่ที่รัก ฉันขอเรียกเธอว่า พี่เดียร์แล้วกัน

แม่เคยบอกว่า ถ้าเราห่างจากคนที่รัก เราย่อมอยากให้รู้ถึงชีวิตเราในวันที่เราจากเขา

ฉันจึงเขียนไดอารี่นี้ขึ้นมาเพื่อบอกเล่าเหตุการณ์ที่ขาดพี่เดียร์ไป

แล้วหวังว่าวันนึงพี่เดียร์จะได้อ่านมัน เพราะว่าวันนี้ฉันเพิ่งบอกเลิกพี่เดียร์

ด้วยเหตุผลที่ใจร้ายมาก แต่จริงๆแล้ว เหตุผลคือ ฉันอยากให้พี่เดียร์เลิกมกหมุ่นเรื่องความรัก

แล้วสอบเข้าโรงเรียนที่ตัวเองใฝ่ฝันให้ได้
ฉันบอกเลิกพี่เขาไปแต่ดูเหมือนพี่เดียร์จะยังคิดถึงฉันอยู่

บางครั้งเห็นพี่เดียร์นั่งเหม่อลอยในห้องเรียน ฉันกลัวว่าพี่เค้าจะไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือ

ฉันจึงขอร้องให้มอร์สช่วยเป็นแฟนฉันหน่อย

หลังจากนั้นพี่เดียร์ก็เลิกสนใจฉันไปจริงๆ เขาเอาแต่อ่านหนังสือ

บางครั้งฉันก็นึกเสียใจที่ฉันบอกเลิกพี่เดียร์ไป

ทำไม ทำไมฉันต้องช่วยให้พี่เดียร์ออกจากโรงเรียนไปด้วย

ออกจากชีวิตฉันด้วย บางครั้งฉันก็คิดที่จะขัดขวาง

บางครั้งฉันอยากเห็นแก่ตัว ฉันอยากจะเดินเข้าไปหาพี่เดียร์

และขอคืนดีและขอร้องไม่ให้พี่เดียร์ไปจากฉันเลย ถ้าเขาไม่ยอม

ฉันก็จะนั่งคุกเข่าต่อหน้าเขา แล้วบอกว่าทิ้งความฝันเถอะ

อยู่กับฉันเถอะ ฉันอยากจะเห็นแก่ตัวอย่างนั้น มันเจ็บมาก ลึกลงไปในหัวใจ

เวลาที่เห็นพี่เดียร์แต่ไม่อาจเข้าไปหาเหมือนแต่ก่อน ไม่สามารถมองพี่เดียร์ด้วยสายตาเหมือนก่อนได้อีกแล้ว บางครั้งพี่เขาอยู่แค่เอื้อมแต่มันกลับไกลลับตา
พี่เดียร์ ถ้าพี่เดียร์ได้อ่านจริงๆ อยากบอกว่า ค้างรักพี่เดียร์

ความจริงค้างไม่อยากจะห่างพี่แม้แต่วินาทีเดียว แต่เพราะ ความฝันที่ยิ่งใหญ่ของพี่เดียร์แล้ว

อนาคตที่ดีกว่าของพี่เดียร์แล้ว ค้างยอมที่จะเจ็บ

แม้ความเจ็บมันจะมากเกินทนก็ตาม ทุกนาทีที่เราไม่ได้อยู่ในสถานะของแฟน

น้ำค้างเจ็บมากนะ น้ำค้างทนอยู่เพื่อพี่เดียร์คนเดียว

บันทึกมาจนถึงหน้าสุดท้ายแล้ว ลาก่อนนะคะ............ แล้วเราอาจจะได้พบกันอีก
ผมอ่านจบแล้วน้ำตาผมนองหน้า มันไม่เหมือนบันทึกประจำวัน

แต่มันเหมือนบันทึกความเจ็บปวด ผมเพิ่งรู่ว่าหลายคืนที่น้ำค้างร้องไห้จนหลับไป

ผมรู้ว่าความเจ็บของน้ำค้างตอนที่บอกเลิกผมมันมากกว่าผมมากๆ มากเป็นร้อยเป็นพันเท่า

ผมรีบโทรหาน้ำค้าง แต่คนที่รับโทรศัพท์คือแม่ของเธอ แม่ของเธอบอกว่า

น้ำค้างเป็นลูคีเมียระยะสุดท้าย ตอนนี้นอนอยู่ที่โรงพยาบาล

ผมรีบบอกแม่ให้ผมไปส่งโรงพยาบาลที่น้ำค้างอยู่ ผมรีบไปที่ห้อง ไอซียู ไปหาน้ำค้าง
"น้ำค้าง"
"พี่เดียร์"
เสียงของเธอแผ่วเบามาก แม่และพ่อของเธอร้องไห้อยู่ข้างๆเตียง
"น้ำค้าง พี่..พี่.."
"พี่เดียร์ไม่..ต้อง....พูดอะไร...หรอกค่ะ"
"น้ำค้าง" ผมเรียกเธออย่างเบาๆ
ผมกระซิบข้างๆหูเธอว่า"น้ำค้าง พี่รู้ว่าน้ำค้างทนอยู่เพื่อพี่

และพี่ก็ไม่อยากให้น้ำค้างไปไหน พี่อยากให้น้ำค้างทนอยู่อย่างนี้

แต่พี่ไม่อยากเห็นน้ำค้างทรมาน ถ้าน้ำค้างไม่ไหว ก็นอนหลับเถอะ

พักผ่อนซะ ไม่ต้องห่วงพี่ น้ำค้างเสียสละมากมายเหลือเกิน ไม่ต้องห่วงพี่นะ ถ้าไม่ไหวก็ไปเถอะ"
"พี่..เดียร์ สัญญานะ..ว่าจะทำความฝันให้เป็นจริงให้ได้..สัญญานะ"
"พี่สัญญา"
ตื้ด....................................................
เสียงคลื่นหัวใจ น้ำค้างไปแล้ว น้ำค้างไปจากพี่แล้ว จากไปตลอดกาล
ในงานศพของน้ำค้าง แม่ของเธอยื่นซองจดหมายฉบับนึงให้ผม เขียนว่า ถึงพี่เดียร์
น้ำค้างขอโทษที่ไม่ได้บอกว่าค้างเป็นโรคลูคีเมีย

พ่อกับแม่พยายามรักษามันแต่มันไม่หาย แม่บอกว่า สักวันจะต้องมีปาฏิหาริ

แต่ค้างไม่เชื่อเรื่องปาฏิหาริ เรื่องที่ค้างเชื่อคือเรื่อง ความรัก

ค้างไม่ได้อยู่เพื่อรอปาฏิหาริ แต่ค้างอยู่เพื่อความรัก

ค้างขอให้พี่เดียร์ทำความฝันให้สำเร็จ ค้างไม่ได้จากพี่เดียร์ไปไหน

ค้างยังอยู่กับพี่เดียร์ตลอดกาล ในหัวใจของพี่เดียร์ ลาก่อนค่ะ
ผมอ่านจดหมายจบ ตัวผมแทบจะทรุด น้ำใสๆที่เรียกว่าน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมา

ผมจะต้องมีชีวิตอยู่ เพื่อทำสัญญาที่ให้ไว้กับน้ำค้างเป็นจริงให้ได้